Genieten van de kleinkinderen

Ongetwijfeld staan ze voor hun taak. De twee ervaren mannen die ik in januari sprak. Ze werkten al jaren in een Nederlandse provinciehoofstad en voelden zich verbonden en verantwoordelijk. ’t Prikkelde wel. Ik confronteerde ze met biobased en circulaire materiaaltoepassingen voor ‘hun’ openbare ruimte. Ze keken ernaar, voelden eraan en zelfs de neus werd ingezet om het materiaal te ruiken. Mooie oprechte interesse. Ik mocht ze uitgebreid over het materiaal, de wordingsgeschiedenis, de eigenschappen, de degelijkheid en garantie en de toepassingen vertellen. Ze waren enthousiast. Vooral toen ik ze vertelde wat de duurzaamheidsimpact van deze materialen en producten was. In vergelijking met datgene wat tot op dat moment in ‘hun’ stad werd toegepast.

De mannen waren de 60 gepasseerd. Ze doen hun werk zoals ze dat altijd deden Gepassioneerde beheerders van de openbare ruimte die hun gehele areaal kenden. Herinnerde mij aan een collega die in mijn beginjaren in de infratechniek werkte bij Verenigde VT Bedrijven in Culemborg. Hij kon je van verkeersregelinstallatie naar verkeersregelinstallaties loodsen aan de hand van VRI-fabrikanten die de automaten op die kruispunten hadden geleverd. Vaak ook nog met de automaatnummers erbij!

Zulke mannen waren dit dus.

Er ontstond een gesprek. De noodzaak tot verduurzaming en transitie zagen ze wel, maar niet in ‘hun’ stad. Dat was niet te doen. Het gehele areaal was ingericht op basis van ooit vastgestelde standaard materialen en dat was vanuit beheer en onderhoud vooral heel erg efficiënt. De processen waren goed ingericht, ze grepen nooit mis en wisten wat ze hadden.

Ondanks het feit dat ik ze een groot aantal argumenten aandroeg om vooral ook aan te sluiten bij de transitie, en biobased en circulaire materialen in te faseren bleven ze daarvoor ongevoelig. “Dat laten we graag door andere gemeenten doen, wij volgen wel als de ervaringen daar goed zijn. Onze stad is geen voortrekker als om het toepassen van duurzame, biobased en circulaire materialen gaat”.

Omdat gemeentelijke politiek mij interesseert, en ik de verhoudingen in de meeste Nederlandse gemeenten ken, sloeg bij mij direct de verbazing toe. Ik kon mij dit vanuit de politieke samenstelling van de gemeenteraad van deze provinciestad, het coalitieakkoord en de samenstelling van het College niet voorstellen.

Tja. Dan het gesprek maar over een andere boeg dacht ik. Ja ze hadden kleinkinderen en zouden over een paar jaar met pensioen gaan. “We genieten volop van de kleinkinderen, het is hartstikke leuk om met ze op te trekken en erop uit te gaan”. En ik? Ik heb ze geadviseerd om toch wellicht eerder met pensioen te gaan. En toen ze mij vroegen waarom had ik de allermooiste argumenten. Genieten van de kleinkinderen en in de beheer- en onderhoudsorganisatie ruimte maken voor mooie jonge mensen die de transitie noodzakelijk vinden en omarmen. En de allergrootste winst, vertelde ik ze, is dat er dan ook in ‘hun’ openbare ruimte wordt gewerkt aan een duurzaam perspectief voor ook hun kleinkinderen.

Verbouwereerd liepen ze weg.

Ik hoop dat ze die avond toch nog even aan dat mooie gesprek hebben gedacht…